Yalnız-Yalnızlık

Ruh halimizden midir yoksa hormonlarımızdan mı bilmiyorum...bazen dostlar arasında veya kalabalıklarda aşırı bir yalnızlık hissi dolar içime...ve bu his genellikle kimsenin sizi anlamadığını düşündürür...çok doğru da değildir aslında...etrafımda epey kadim dostlarım var...iyi ki de varlar...

Yalnız kalıp kafa dinlemenin şahsen beni deşarj ettiğini hissederim...
Hayatta insanın yalnız sadece tek başına mutlu olabilmeyi öğrenmesi çok önemli bence...Yalnız doğma ve ölme meselesini inananlardanım...sürekli kimsesiz bir hayattan bahsetmiyorum tabi...kişi sadece kendini mutlu edecek şeyler yapmalı...insan kendi için bencil olmalı...

Katie'den güzel bir şarkı ile gelsin yazım...bu şarkıdaki hüzün ve bir tutam neşe harika uyumlu
http://fizy.com/#s/1mkw20

Writing is a form of personal freedom- demiş Don Delilo
Yani- Yazmak, kişisel özgürlüğün bir biçimidir...çok güzel demiş...
Sanırım bu alanda benim özgürlüğüm:)))

Hayatı Ertelemek

Hayattan bunalmamız bizim seçimimiz. Her insan aslında kendini neyin iyi edeceğini bilir. Bir şekilde atlıyoruz bunları kendimizi hayatın akışına bırakıyoruz.  Isteklerimizi planlarımızı erteliyoruz bahanemiz vakit bulamamak ya da başka seyler… Hayatta sadece acıları akışa ve zamana bırakmak gerekir bence…

Belki de yediklerimiz içtiklerimiz ve yaşadığımız şehirler de bizi bu bunalma-sıkılma durumuna itiyor. Bu kısır döngüye girildi mi çıkmak zor…farkında olmak, bilincimize sahip çıkmak gerekiyor…

Kim bilir neleri kaçıyoruz ertelemekten…denememekten…

Ben son zamanlarda hiç olmadığım kadar planlı yaşıyorum…ya da yaşamaya çalışıyorum…zamanımın ne kadar önemli ve değerli olduğunu evlendikten sonra daha iyi anladım…Sadece kendi kendime tabiri caizse “kafa dinleyerek” günün yorgunluğunu atmaya çalışıyorum bazen…cok fazla birseyle uğraşmadan sakin bir 30 dkka…işe yarıyor…düzenli bir spor hayatım olsa o da cok faydalı olacak tabi…sporun verdiği dinçlik hissi harikadır…ben onun yerine şu sıra bol bol tatlı tüketiyorum…maalesef çikolata bağımlısıyım…:((

Ben bugun uzun zamandır ertelediğim “yazmanın” üstesinden geldim. Yazmak denemez tabi karalamak. Yazmaya en azından vakit ayırabilmek…